Green green grass of home.

Terugrit naar huis.
Na een ganse week fietsen in deze Italiaanse Alpen, nemen we afscheid van deze week met schitterend weder, schitterende fietstochten, het uitstekende hotel, het uitstekende eten en service. Deze laatste dag stond volledig in het teken van onze terugreis naar huis. Deze keer in één trek. Zaterdag eerstkomende staat de tocht van Doornik naar Santiago de Compostela op mijn programma.

Transport.
Alle middelen zijn goed om thuis te geraken. Het merendeel van de groep nam de meest comfortabele methode: per autobus naar Bergamo en het vliegtuig naar Charleroi. Een drietal koppels met de eigen wagen, Luc en Carine met de mobilhome, Dirk en Hilde met de begeleidende vrachtwagen, Dirk met zijn Ducati motor. De strafste, Ludo, zelfs de 1.000 km per fiets met bagage naar huis in Laakdal!

Ludo, met zijn speciale constructie voor zijn bagage op weg naar huis: 1.000 km!

Route.
Ons laatste ontbijt om 07.30 uur. We zijn dan uiteindelijk rond 09.00 uur vertrokken om 13 uur en 20 minuten later en 972 km verder thuis te komen rond 22.15 uur. Op deze dag is de Stelvio vanaf 08.30 afgesloten. De jaarlijkse ReStelvio wordt dan georganiseerd. Duizenden fietsers, lopers en wandelaars nemen de Stelvio in beslag. We nemen niet het risico om in die drukte te verdrinken. Daarom, ons retourtraject: vertrokken in Semogo over de Foscagno pas, de Passo d'Eira, naar Livigno. De Diesel staat daar 0,78 €/l geprijsd. Livigno heeft een tax-vrij statuut!

Ingang van de tunnel Munt la Schera vanuit Livigno.

De Strassentunnel Munt la Schera is de kortste verbinding naar Zwitserland. Het is een pijp van 4 km lang met beurtelingse doorgang. Tol: 16 CHF

Munt La Schera tunnel tussen Zwitserland en Livigno.

We hebben geluk, er dient niet gewacht te worden, de kunnen nog net aansluiten bij enkele motorrijders vooraleer de andere richting er door mag.

Eenrijvakstunnel Munt La Schera.

Verder de Ofenpas richting Zernez. Tussen Zernez kan men kiezen tussen de Fluëlapas of de wagen op de trein tussen Susch en Klosters. Het is een schitterende dag, daarom de Fluëlapass tot op 2383 meter hoogte.

Op de top van de Fluëla pas: 2383 meter.

Archief
Archief foto van de reis naar Trieste. Rit op 28 juli 2014. Veel frisser toen.

Foto van 28 juli 2014.

Vermits de heenreis via Duitsland vlot verliep, kiezen we terug te rijden voor de route via dit landje. Beter niet gedaan en via Zwitserland en Frankrijk huiswaarts vermoed ik. Er zijn vele werven. "Wir wirken fur Sie", waardoor meerdere rijvakken afgesloten zijn. Tussen Stuttgart en Pforzheim een doffe ellende. Enkele uren vertraging tot gevolg.  De warmte, tot 35°, buiten maakte dat de terugreis geen pretje was. Maar alles is toch veilig verlopen, en tijdig thuis gekomen om het verslag van de match tussen Les Bleus en Portugal te kunnen bekijken bij een frisse pint.

Doornik->Santiago de Compostela.
Hopelijk, zeker, was deze week een ideale voorbereiding voor een volgend project. Zaterdag 16 juli wordt er vertrokken te Doornik voor een fietstocht van 15 dagen over 2.300 km en 26.620 hoogtemeters naar Santiago de Compostela.
Te volgen op: Fietsen van Doornik naar Santiago de Compostela. 
of  via https://doornik-compostela.blogspot.be

Rit 6: STELVIO

Laatste dag en de kers op de taart.
We fietsen de legendarische Passo di Stelvio op. Na een ganse week, de meest bekende en beruchte bergpassen opgefietst te hebben, hebben de organisatoren de beruchte Stelvio op het menu gezet.

On the road for de Stelvio.

Programma.
De keuze was eenvoudig vandaag.

• 1 x naar de top.
• 2 x naar de top.

Het weder was ideaal geschikt om deze legendarische pas te beklimmen. Een lichte bewolking, geen brandende zon op onze lijven. De verschillende groepen vertrokken dan om 09.00 uur en enkelen om 09.15 uur.

Carine, Dirk en Hilde: steeds beschikbaar voor onze bevoorrading.

2 x naar de top.
Dit is een zeer zware rit. Vertrekkend in dalende lijn vanuit het hotel naar Bormio. Vandaar de beklimming tot de top. Afdalen via de Umbrail naar Prato. Van hieruit via Trafoi, de zwaarste zijde van deze pas. Verder terug naar Bormio en het hotel. Goed voor een 3.900 hoogtemeters.

Peter stormt naar boven.

1 x naar de top.
Vanuit het hotel, naar Bormio en van daar naar de top van de Stelvio. Terug 200 meter dalen tot op de top van de Umbrail. Daar stond dan de bevoorrading. Verder de afdaling naar Bormio en het hotel. Goed voor 1750 hoogtemeters en 60 km.

Christa doet het rustig aan.

Jos en Hilda op de flanken van de Stelvio.

Geweldig decor met vele haarspeldbochten.

Christa en de Rik samen op de top.

Met Jos aan de top.

Passo di Stelvio.
Dit is als aanschuiven voor een achtbaan. Ja, je kijkt ernaar uit, je verlangt ernaar, je voelt je opgewonden en je kijkt er naar uit. Als de start nadert, wordt je een beetje zenuwachtig. Eenmaal aan het klimmen, ben je vooral angstig, de pijn neemt toe, maar de adrenaline neemt over. Je wil naar boven. Onverklaarbaar. Maar de voldoening achteraf is niet te beschrijven.
Alpe d'Hueze heeft 21 haarspeldbochten, de Passo Pordoi heeft er 33, maar de Stevio heeft er 48 langs de zijde vanuit Prato.

Duizenden motorrijders met hun brullende bolides komen ook naar boven en beneden met hun pk's.

Vanuit Bormio heb je 34 haarspeldbochten. Deze hebben elk een foto van een Mapei renner gekregen. Sommige haarspeldbochten liggen maar 100 meter uit elkaar en volgen elkaar snel op. Sommigen liggen 500 meter uit elkaar. De totale weg SS38 is 49 km lang en werd tussen 1820 en 1825 aangelegd. Het is de hoogst berijdbare bergpas in Italië.

Het is ruim 20 km om meer dan 2000 meter hoogteverschil te overwinnen. De uitzichten zijn ongekend mooi, de berg is ongekend lang, steil en wisselend. Er zijn stroken met een stijging van 14%. De laatste 2 kilometers hebben een stijging van 12,5% en 10,5%.
Reken daarbij de verminderde zuurstof op deze hoogte, en men realiseert de lastigheid van deze bergpas.

Zij zijn hier voor de 2de keer dezelfde dag, langs Bormio en ook langs Prato.

Met Miet op de Stelvio.

Il faut souffrir pour être heureux.
Er is een Franse spreuk die het mooi samenvat: "Il faut souffrir pour être heureux". Met moet kunnen afzien om gelukkig te zijn. In het Engels zegt men wel eens: "No pain, no gain."
Zware inspanningen als een col beklimmen van 20 km en tot 17% zijn soms onverklaarbaar!
Er ligt een symboliek in. Het is symbool voor een overwinning op de natuur en een overwinning op zichzelf. Meermaals wil men stoppen en afstappen, maar het groepsgevoel is sterk aanwezig. Men maakt deel uit van een groep en men wil niet opgeven.  Ook de aanwezigheid van je vrienden mede-fietsers/sters stimuleren je om de pijn te verbijten en verder te fietsen.

Met 2 is leuker dan alleen. Christa en mezelf op ons eigen tempo.

Enkele sfeerbeelden van de fietsers op weg nar de top. Willekeurige volgorde.

Luc

Bruno en Peter.

Miet, met een rustige elegante stijl.

Pee (Pauwels uit Paal)

Chris

Roger M.

Tom en Frans

Rustig naar boven denkt Rik.

Ludo en Werner

Jan

Profiel van de Stelvio vanuit Bormio.

Rit 5: Ofenpas en Umbrail pas.

Recuperatierit. 
De rit van vandaag werd aangekondigd als een recuperatierit. Ja, dag moeder. Wel in afstand, maar niet in lastigheid. Slechts 61 km doch 1750 hoogtemeters te bedwingen. En welke hoogtemeters, via de Ofenpas naar de top van de Umbrailpas op 2505 meter. Duwen op de pedalen!

Nog even verpozen om 08.45 uur voor het vertrek van de autobus. Met Jos, Luc en Frans.

De bus van het hotel zal ons 40 km verder afzetten. Van luxe gesproken!

We zitten in de autobus, Fiets in de camion.

Bustransfert.
Om 09.00 uur kregen we van de hoteldirectie een busrit van een 40 km aangeboden. De reden ervan is dat er tussen Italië en Zwitserland een speciale tunnel is aangelegd waar we met de fietsen niet door mogen rijden. Het is te zeggen, je mag er niet door fietsen. De "Strassentunnel Munt la Schera". Het is een pijp van slechts 1 rijvak. In Antwerpen is er een konijnenpijp bestaande uit 2 rijstroken! Maar die is tot nu toe wel tolvrij. Gisteravond werden onze fietsen degelijk in de volgvrachtwagen geladen, zodanig dat we vandaag geen tijdverlies zouden lijden.

Na de tunnel, aangekomen in Zwitserland, ergens halverwege op de Ofenpas.

Na de tunnel kregen we onze fietskes terug. Munt La Schera is een privé tunnel, met slechts een rijvak. Alternerend wordt men doorgelaten. Gelijktijdig in de 2 richtingen is door de Zwitsers nogal belachelijk beoordeeld.

Pijpje "Munt la Schera" met slechts 1 rijstrook. 15 € of 16 CHF voor een personenwagen per enkele rit.

Na de tunnel beginnen we onmiddellijk aan de Ofenpas.

Onze bus mocht er door rijden na het betalen van 90 €. Men is dan aangekomen in Zwitserland. Zeer duidelijk te herkennen aan de uitstekende staat van het wegdek.

Op de top van de Ofenpass, Pass dal Fuorn (Reto-Romaans)

Archief.

Archief foto uit 2014. Tocht Ieper-Trieëste, ritje van Schiers naar Trafoi. Merk de kledij, frisser en natter.. Toch met de glimlach, en zelfs even de tijd voor een foto.

28 juli 2014: Tocht Ieper-Triëste, Rit van Schiers naar Trafoi.

Peter C. op de Umbrail pas.

Ofenpas.
Na het uitladen van de Treks, Pinarellos, Colnagos en ander tuig, onmiddellijk de 10 km lange Ofenpas op. We zijn in het Zwitserse drietalige kanton Graubunden, waar er Reto-Romaans wordt gesproken naast het Duits en het Italiaans. De Ofenpas is goed gekend door de deelnemers aan de tocht van Ieper naar Triëste op 28 juli 2014 (Rit Schiers-Trafoi). Maar de tijd laat veel herinneringen vervliegen. Toen was het barslecht weder, koud en regen. Nu was het weder uitstekend. De top van de Ofenpas ligt op 2149 meter.

Jan G. op de Umbrail.

Luc uit Herselt op de Umbrail/Stelvio.

Roger M. van Meerhout

Frans, Ludo en Werner,

Pee of ook Patrick uit Paal. (3 keer P daarom Pee)

Rik met Tom.

Middagbevoorrading.
Na een snelle afdaling stond de tafel gedekt in Santa Maria. Het dorpje waar men kan kiezen, ofwel begint men onmiddellijk de Umbrail/Stelvio op, ofwel links weg naar Trafoi en Prato om vandaar de Stelvio op te knallen.

In Santa Maria, plaatsje om te lunchen.

Na de bevoorrading, verder op weg naar de Umbrail/Stelvio.

Umbrail pas.
Onmiddellijk in Santa Maria kan met rechtstreeks de Umbrail pas opstuiven. De Umbrail pas is in feite de beklimming van de Stelvio. Na 2505m kan men verder naar de top van de Stelvio, of de afdaling naar Bormio induiken. Beginnend tussen de bomen, maar naarmate men hoger en hoger klimt, een desolaat landschap. Een krachtige frisse wind maakte het er niet gemakkelijker op.

Tom, klimt met de glimlach.

Chris. Zelfs Hollanders hebben deze pas ontdekt!

Het maximale hellingspercentage is 14%. De weg loopt door een woest en onbewoond gebied. Nadien loopt de weg over een groene hoogvlakte waar de wind vrij spel heeft.

Dirk

De Umbrailpass is 13,2 km lang, met 1126 meter hoogteverschil, en een gemiddelde stijgingspercentage van 8,5%.

Met Hilda.

Jos uit Meerle volgens zijn shirt. Motor volgt in zijn zog.

Op de Umbrail, gedeelte van de Stelvio, op de groene hoogvlakte.

Met Dirk en Pee op de Umbrail top op 2505 m. De top van de Stelvio ligt 250 m hoger en 3 km verder.

De pashoogte ligt niet ver van de 250 meter hogere Stelviopas. De Stelviotop op dit punt nog maar 3 kilometer verwijderd. Deze in 1901 aangelegde weg is vanwege de hevige sneeuwval op de pashoogte van oktober tot mei afgesloten voor het verkeer.

Voila, deze komt bij op mijn palmares.

Huiverigwekkende afdaling.
Wat verder volgt os met geen woorden te beschrijven. 34 haarspeldbochten en een daling van 2505 meter hoogte naar 1200 meter. Voorzichtigheid is geboden. Er zijn enkele onverlichte tunnels met onverlichte bochten in het traject. Passeren met wagens op deze stroken is onmogelijk.

Bagni di Bormio.
Tussen Bormio en onze hotelplaats, Semogno, zijn er natuurlijke warmwaterbronnen. Na enkele honderden meters en over een smal paadje, een geweldig grote put met lekker warm water. Zie maar op de foto hierachter.

Te Bagni di Bormio, de natuurlijke warmwaterbronnen.

Traject via de Ofen pas en de Umbrail pas.

Profiel van de Ofen en Umbrail bergpassen.